Ubijając przeciwników oraz niszcząc różnego rodzaju obiekty zdobywamy punkty doświadczenia pozwalające osiągnąć wyższy poziom. Wraz z awansem pojawia się możliwość rozwinięcia jednej z kilku dostępnych umiejętności (odporność na obrażenia, umiejętność korzystania z określonych rodzajów broni itp.) oraz perspektywa skorzystania z tzw. perków, ułatwiających rozgrywkę.
Ciekawym rozwiązaniem okazał się być sposób w jaki nasz bohater regeneruje utracone zdrowie. Otóż zabijając określoną liczbę wrogów, zwiększamy wskaźnik szału bitewnego, pozwalającego po osiągnięciu określonego limitu przejść w tryb, w którym spowalnia się czas a zabijani wrogowie dostarczają nam punktów życia.
Wspomniane przed momentem rodzaje broni, to w gruncie rzeczy jeden z elementów, mających na celu dać poczucie urozmaicenia rozgrywki. Gracz stając przed możliwością wyboru swojego arsenału przed każdą z misji, powinien być jednak świadom faktu, że jedna z broni przypisana jest odgórnie. Samodzielnie zaś wybieramy spośród tych, które odblokujemy wykonując odpowiednie polecenia.
Chwilę wytchnienia od masowej eksterminacji oponentów, zapewniają fragmenty gry, w których zmuszeni jesteśmy wciskać wskazane klawisze. Czyniąc to w odpowiednim momencie zdobywamy punkty oraz przechodzimy do dalszych sekwencji przewidzianych w rozgrywce.
W kwestii urozmaiceń czeka nas również możliwość obsługi broni pokładowej helikoptera oraz korzystanie ze stacjonarnych CKM’ów. To chyba wszystko na co liczyć mogą gracze. Próżno szukać tu bowiem jakichkolwiek dróg wyboru, gra prowadzi nas jak po sznurku, oferując powtarzalne sekwencje oparte na skryptach. Zachowanie przeciwników, kolejność ich pojawiania się reakcje, jednym słowem każdy przejaw ich aktywności to czynności z góry zaprogramowane.
Taki stan rzeczy sprawdzał się być może przed dekadą, teraz jednak mamy prawo oczekiwać czegoś więcej, aniżeli rozgrywki wymagającej wyuczenia się na pamięć poszczególnych sekwencji. Wygląd naszych przeciwników to również świadectwo tego, że twórcy poszli na łatwiznę. Trochę dziwnie bowiem czułem się gdy zza krzaków wychylali się do mnie żołnierze, którzy nie dość, że jednakowo ubrani (co jeszcze byłbym w stanie zrozumieć) to na dodatek ich facjaty wyglądały jak gdyby stała przede mną armia klonów.
Kolejną sprawą, którą chyba powinienem lekko sprostować, jest moje porównanie do serii House of Dead oraz Virtua Cop. Uświadomiłem sobie bowiem właśnie, że w analogię tą wkradła się pewna niesprawiedliwość. Wspomniane klasyki, już od początków swego istnienia, oferowały nam co jakiś czas możliwość wyboru jednej z dróg, którymi możemy powędrować. W przypadku Rambo: The Video Game sprowadziło się to do epizodycznego jedynie momentu, w którym decydujemy czy jedną z misji ukończymy w trybie cichej eksterminacji połączonej ze skradaniem się czy też weźmiemy na klatę hordy przeciwników, prując w nich czym popadnie.
W tym wszystkim znalazło się jednak miejsce na pewien rodzaj nostalgii bowiem sekwencje filmowe, stanowiące przerywniki pomiędzy misjami, zostały stworzone na bazie wydarzeń opowiedzianych w filmowej serii. Niestety pomysł choć genialny w swym założeniu został delikatnie mówiąc „skaszaniony”. Wszystko za sprawą grafiki, której użyto do opowiedzenia historii naszego bohatera. O wiele lepiej wykonane sekwencje filmowe w grach widziałem jakieś 14 lat temu, czego przykłady mógłbym wymieniać w nieskończoność.
Grafika, animacje, eksplozje oraz wygląd postaci wołają o pomstę do nieba. Wszystko to mogłoby być oczywiście potraktowane jako żart, karykaturalny obraz wyrysowany przez casualową produkcję dla fanów kultowego bohatera filmów akcji… gdyby nie cena. Za grę Rambo: The Video Game, każą nam płacić grubo ponad 100 zł co w przełożeniu na dzisiejsze superprodukcje stanowi prawdziwie przezabawną groteskę.
No dobra, ktoś powie – „ale może choć sama rozgrywka dostarcza frajdy?” Żeby nie być tak całkiem na anty powiem, że podczas zabawy nie zabrakło chwil emocji zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Choć wspomniana przy okazji przerywników filmowych grafika wypadła gorzej niż miernie to w przypadku scenerii walk zdarzały się miejscówki, wykonane na miarę współczesności.
Pomimo wszelkich wad jakimś cudem dałem się porwać zabawie i strzelając do wszystkiego co popadnie mogę powiedzieć, że całkiem miło spędziłem czas. Niestety nic nie trwa wiecznie i nawet radość z rozgrywki w pewnym momencie uleciała niczym papierosowy dym. Wszystko za sprawą niezbalansowanego poziomu trudności. Grając na poziomie najłatwiejszym przez znaczną większość misji przebrnąłem bez większych komplikacji po to, by w końcowych etapach doznać czegoś na wzór olśnienia.
Nie było to jednak olśnienie pozytywne, na usta cisnęły mi się bowiem przekleństwa, znajomości których nie byłem dotychczas nawet świadom. Próbując po raz sto trzydziesty piaty przebrnąć przez powtarzającą się w kółko sekwencję, wpadłem w prawdziwy szał co w efekcie zakończyło moją przygodę z Rambo: The Video Game. Rozumiem że nie musi być łatwo, ale panowie od tego są poziomy trudności, których w grze przecież nie zabrakło. Dlaczego więc taka rozbieżność? Nie dało się się zbalansować całości względem wyboru dokonanego przez gracza?
Gdyby nie cena dałoby się jednak przełknąć wszelkie niedoskonałości, bo jak wspomniałem wcześniej momentami zabawa była przednia a sama gra to chyba jedyna możliwość, by współcześnie móc powrócić do czasów lat 80 ubiegłego stulecia i na własnej skórze poczuć się jak sam John Rambo. Szkoda tylko że w rozliczeniu ogólnym potencjał gry został zmarnowany. Niemniej mam nadzieję, że twórcy uznają to jako lekcję i przy okazji kolejnej produkcji, oddadzą nam produkt o wiele bardziej godny swej ceny.
Biorąc bowiem pod uwagę długość rozgrywki i poziom wykonania całości, obecna cena powinna zostać zmniejszona do maksymalnie 19,99 zł. Ocenę swą natomiast zawyżam o jeden punkt z powodów czysto sentymentalnych.
Ocena
