Ethernet świętuje 50-lecie istnienia. Oto jego krótka historia

W 1973 roku Bob Metcalfe z firmy Xerox PARC stworzył technologię sieciową, którą nazwał Ethernet. Inspiracją dla nazwy był eter, sfalsyfikowana, odrzucona przez współczesną naukę hipoteza ośrodka, w którym miały się rozchodzić fale elektromagnetyczne w tym światło. Wykorzystująca grube miedziane kable koncentryczne sieć Alto Aloha Network została przetestowana w 1973 roku, oferując transfer danych z prędkością 2,94 Mb/s. To był dopiero początek najpopularniejszego standardu sieci lokalnych.

Pierwszy koncepcyjny schemat Ethernetu autorstwa Boba Metcafe. | Źródło: IEEE

Projekt 802

W 1976 roku Metcalfe i jego współpracownik z PARC, David Boggs, opublikowali dokument koncepcyjny zatytułowany „Ethernet: Distributed Packet-Switching For LANs”. Metcalfe przekonał wtedy Xerox, DEC i Intel, aby Ethernet stał się otwartym standardem sieciowym. Tym samym pozostawił w tyle konkurencję, taką jak IBM Token Ring i General Motors Token Bus.

W 1979 roku do Rady Standardów IEEE przedłożono wniosek dotyczący opracowania standardów sieci lokalnej dla laboratoriów i biur. Otrzymał on kolejny numer w sekwencji standardów IEEE… 802. Wygląda znajomo?

Popularyzacja Ethernetu przypadła dopiero na lata 80. W czerwcu 1983 roku Ethernet został przyjęty jako standard IEEE 10Base5 przez Komitet ds. Standardów Sieci Lokalnych IEEE 802. Pierwsza wersja Ethernetu, 10BASE5, wykorzystywała bardzo sztywny przewód o średnicy ok. 1,27 centymetra. Był to pierwszy dostępny na rynku komercyjnym wariant Ethernetu, który działał na zasięgu do 500 metrów. Posunięcie to miało na celu zapewnienie ujednoliconych ram jego wdrażania.

Dopiero modernizacja 10BASE2 zakładała zastosowanie przewodu o połowę cieńszego i znacznie bardziej elastycznego. System umożliwiał komputerom dość szybkie i wygodne współdzielenie plików i drukarek, co było wówczas znaczącym kamieniem milowym.

Wysiłki Komitetu odegrały kluczową rolę w ustanowieniu Ethernetu jako powszechnie przyjętej i ustandaryzowanej technologii. Pod koniec lat 80. XX wieku rozwój koncentratorów ethernetowych, a później switchy, sprawił, że miedziana skrętka stała się podstawowym medium obsługującym Ethernet.

W 1989 roku firma Anixter, dystrybutor okablowania, przedstawiła swój program „Levels”, pierwszą pisemną specyfikację wydajności systemów okablowania danych. Stało się to podstawą dla pierwszego oficjalnego kabla kategorii opartego na standardach, ratyfikowanego w 1991 roku przez Stowarzyszenie Przemysłu Telekomunikacyjnego (TIA) jako kategoria 3. Obsługiwał transfery z prędkością 10 Mb/s i utorował drogę dla ewolucji „skrętki” przez kolejne 30 lat.

Coraz szybciej

Kolejną rewolucją była dopiero kategoria 5 w 1995 roku (transfery do 100 Mb/s) oraz Kategoria 5e w 2001 roku (do 1000 Mb/s). To właśnie w 1995 roku 100BASE-T, część rodziny Fast Ethernet, zadebiutował w standardzie IEEE 802.3u. Dzięki sieci Ethernet 100 Mb/s dwa urządzenia sieciowe mogły komunikować się i ustalać najlepszą prędkość oraz tryby pracy w trybie dupleksu z automatyczną negocjacją.

Kategoria Ethernetu 6A jest najszerzej rozpoznawana i obsługuje przepustowość 10 Gb/s na odległość do 100 metrów. Ratyfikowano ją w 2009 roku i do dziś pozostaje ona zalecanym medium dla wszystkich nowych wdrożeń horyzontalnych sieci LAN. Chociaż istnieje już od ponad dekady, kategoria 6A nieco wyprzedziła swoje czasy; dopiero w ciągu ostatnich pięciu lat popularne aplikacje LAN zaczęły wymagać od urządzeń końcowych prędkości 10 Gb/s, a wciąż wiele z nich działa z szybkością 1000 Mb/s lub niższą.

Źródło: mat. własny, IEEE